3 Aralık 2014 Çarşamba

Sen.

     Saçma sapan şeyler yapiyorum, bir şekilde tutunmaya çalişiyorum hayata. Boşluğa düştüğümü hissetmemek için oradan oraya koşturuyorum, yapmamam gereken şeyler yapiyorum, pek beceremiyorum gerçi ama deniyorum, durmadan deniyorum, çünkü durursam düşecegimi biliyorum ve tekrar ayağa kalkamayacagimi da biliyorum. Ve korkuyorum. O kocaman boşluğu farketmekten korkuyorum, inatla gözlerimi kaçiriyorum, orada oldugunu, var olduğunu biliyorum ama yüzleşemiyorum, o gücü bulamiyorum kendimde. Hani giderken tutmuştun ya beni, çok istedim siki siki tutmani, zorlasam da birakmamani, tamam belki inanamiyorum, inanmiyorum ama inanmak istiyorum demeni, bana zorla sarilmani, siki siki sarilmani, inan ki çok istedim, hiçbirşeyi istemediğim kadar çok istedim. Birakirsan duramayacaktim çünkü.  Yikildim sanirim ben o anda, iliklerimde hissettim bir şeylerin koptugunu, senden uzaklaştikca daha da çok aci verdi o kopan seyler ama duramadim ben, duramadim, duramadim, duramadim ve hala birşeyler kopuyor içimde. Ama yine de bir umudum var benim, çocukça inandigim ve siki siki sarildigim bir umut, sanki hiç bitmemiş, bitmeyecekmiş gibi hissediyorum ben, kendimi kandirdigimi biliyorum ama bir an bile bundan şüphe edersem nefes alamamaktan korkuyorum, çok korkuyorum, tüm dünya bana bittigini haykiriyor ama ben sadece gülümsüyorum, kabullenemiyorum, inanamiyorum, inanmak da istemiyorum, aklim almiyor, yapamiyorum. Ve bir de, sen yokken çok yalnizim ben E.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder